Bali en Java

Hoi lieve mensen,

Omdat veel mensen toch nieuwsgierig zijn naar wat wij hier allemaal uitspoken, zullen we proberen om jullie via deze weg toch een beetje op de hoogte te houden.

Waar Erwin al een dikke drie maanden in Bali zit, is voor Stefanie dan ook eindelijk het moment daar. Op vrijdag 3 juli 12:00 Nederlandse tijd, vliegt ze vanaf Dusseldorf naar Abu Dhabi, om vanuit daar naar Kuala Lumpur te vliegen en te eindigen in Denpasar. De reis duurde om en nabij 24 uur. Gelukkig was Stefanie gedurende haar eerste vlucht niet alleen. Ze had een Duits meisje ontmoet die in het Nederlands kon communiceren (hulde!). Op deze manier had ze toch een praatmaatje gedurende haar vlucht en tijdens haar zes uur durende tussenstop in Abu Dhabi. Vanaf de vlucht van Abu Dhabi zijn de luikjes bij Stefanie dicht gegaan waarbij ze wakker is geworden in Kuala Lumpur. Na een kleine tussenstop van anderhalf uur (waarvan een half uur in de metro naar de andere kant van de luchthaven) vliegt ze verder richting Denpasar. Aangekomen om 18:10, vlug de (veel te zware) backpack van de bagage band geplukt en door de douane. Inmiddels de gratis wifi op het vliegveld in gebruik genomen om contact te hebben met Erwin. Om 18:56 was daar het weerzien tussen ons tweeen. De reis is begonnen!

In Bali was het de eerste dagen vooral acclimatiseren voor Stefanie. Een jetlag, de hitte en het verschillende (vooral pittig) eten waren toch wel even wennen. Dat pittige eten merkte haar buik ook wel, waardoor er verscheidene keren naar de wc gerend moest worden. De welbekende ‘’Bali Belly’’ had ook haar weg naar Stefanie gevonden. Omdat Erwin zijn tentamens nog moest maken betekende dat voor Stefanie vooral veel kleur op doen, want nummer 1 op Stefanie’s ‘’to do list’’ was natuurlijk bruiner worden dan Erwin. Dit was natuurlijk niet zo moeilijk want na een paar dagen stonden ze toch wel gelijk. Erwin vond het ‘ongeveer’ gelijk... In onze eerste week samen in Bali zijn we ongeveer elke avond naar lekkere, eigenlijk veels te dure restaurantjes gegaan. Ofja duur, voor Indonesische begrippen was het duur. Want avondeten voor 28 euro (Twee bier, twee cocktails, twee voorgerechten en twee hoofdgerechten) stelt natuurlijk niet zoveel voor. Voor ons begint de Backpacklife volgende week pas! Verder gechillt op Potatohead Beachclub (en ja, dit mag je even googelen) en ook een dagje naar de school van Erwin, om de iets minder spectaculaire (lees: saaie) diploma uitreiking bij te wonen. Stefanie en Frank (die malloot had weer een ticket naar Bali geboekt) besloten om maar een rondje op de scooter te rijden om Jimbaran te verkennen. Iedereen die Stefanie een beetje kennen kon natuurlijk wel raden dat ze eindigde bij de... McDonalds. Een veel beter idee vonden ze zelf. Tussen al het zonnen en chillen door zijn we ook twee keer naar Velvet geweest, waar je voor 5 euro van 9-12 onbeperkt Bintang kunt drinken. Hemel. De laatste vrijdag voor vertrek naar Java hebben we daar het afscheidsfeestje van Erwin zijn klas gehad, met dezelfde regels. Erwin was nu klaar met school en dat betekende dat de focus nu kon op onze reis met als startpunt: Java.

Op woensdag 15 juli was het dan zo ver. Op tijd opgestaan, lekker wat gegeten bij de Duitse bakker aan de overkant van de straat om daarna afscheid te nemen van Erwin zijn huisgenoten. De taxi stond ondertussen al klaar om ons vanuit Kerobokan naar de bus terminal in Denpasar te brengen. We waren nog geen twee seconden uit de taxi, of de Indo mannetjes stonden al weer klaar om ons een all inclusive tour aan te bieden. ‘Where you go, where you go?’ ‘Java?’ ‘Bromo?’. Vulkaan Bromo leek ons wel een goed idée en we stemde dus in met een van de Indo’s. Onze backpacks werden meegenomen en in de bus gegooid. We wilden echter eerst weten wat de prijs voor heel deze trip was. 700 duizend rupiah wist de beste man ons te vertellen, omgerekend 50 euro. Het grote onderhandelen kon weer beginnen. Met de skills die Erwin en Stefanie vorig jaar in China al opgedaan hadden plus het weekje in Bali, was het peanuts voor ons om deze prijs omlaag te krijgen. Uiteindelijk voor 450 duizend rupiah, omgerekend 30 euro, een compromis gesloten met onze Indo. Waarschijnlijk zijn we alsnog afgezet maar we waren gewillig om dit bedrag te betalen. Om 12 uur begon onze 9 uur durende trip van Denpasar via Gilimanuk naar Probolinggo, een stad een uurtje rijden van de Bromo vulkaan. We waren echter een hele verschijning in de bus omdat we welgeteld de enige twee blanke waren. Ook de prachtige Indonesische ‘’Frans Bauer-achtige’’ muziek met de volume knop op 55 was een welkome bijkomstigheid. De route naar Probolinggo was echter zeer mooi. Een route volledig langs de zwarte kust van Java met een prachtige zonsondergang maakte de busrit met weinig beenruimte enigszins dragelijk. Eenmaal aangekomen in Probolinggo, inmiddels half tien ’s avonds, stond daar, natuurlijk, weer een mannetje klaar om ons naar het reisburea te dirigeren. Daar hebben we Charlotte en Milou, twee nederlandse backpackers, ontmoet die ook de vulkaan gingen beklimmen. Bij het reisbureau hebben we onze trip naar de Bromo vulkaan geboekt (zonder ruzie!) maar ook de trip naar Kawah Ijen, de krater met het blauwe vuur. Vanuit het reisbureau doorgereden naar een hostel in de bergen dicht bij de Bromo, om daar onze eerste nacht door te brengen.

Het wekkertje ging deze morgen om drie uur, zodoende om half vier met de jeep naar de vulkaan te rijden. Onze eerste rit ging in de richting van het viewpoint van de vulkaan om de zonsopgang mee te maken. Helaas waren wij niet de enige touristen die het idee hadden om de zonsopgang te bekijken. Het was ongelofelijk druk bovenop de berg. We hebben ongeveer anderhalf uur moeten wachten in de kou. Dit waren we natuurlijk niet gewend na de hitte op Bali. Desalniettemin veel mooie foto’s en filmpjes van de zonsopgang kunnen maken, ook al was het lastig om er geen camera, go pro of mede toerist op te zetten. Na de mooie zonsopgang zijn we met de jeep doorgereden naar de Bromo vulkaan. Je gaat via de bergen omlaag, naar een soort van woestijn van zwart zand. Uiteindelijk wordt je op een afstand gedropt, zodat de indo’s met paarden nog een zakcentje kunnen verdienen door je naar de trap van de Bromo vulkaan te brengen. Stefanie had heel de reis al aangegeven om hoe dan ook met een paard omhoog te willen gaan. Toch balen toen bleek dat Erwin nog niet had gepind en dus geen geld meer had. Na een heleboel gezucht en gesteun heeft Stefanie zich toch over deze tragedie heen kunnen zetten en zijn we samen richting de trappen gelopen. Stiekem toch nog best een stukje lopen. Stefanie’s witte All Stars waren inmiddels zwart en Erwin’s zwarte Nike’s inmiddels grijs. Uiteindelijk de trappen beklommen voor een werkelijkwaar prachtig uitzicht over het gebied. De zwavellucht van de vulkaan was echter minder maar dat namen we op de koop toe. Wederom een hoop foto’s en filmpjes gemaakt om daarna het ellendige stuk weer terug te wandelen. Vanuit de vulkaan weer direct terug naar het hostel, waarna we een uur hadden om ons te wassen, onze spullen te pakken en te ontbijten. We zetten namelijk koers richting Kawah Ijen!

Om 09:00 zijn we vertrokken richting Kawah Ijen. Indo’s vinden het blijkbaar normaal om 12 toeristen in een busje van 10 personen te proppen. Drie keer raden wie er als laatste bij het busje aankwamen. Juist, Jut en Jul. Het enige geluk dat we hadden was dat het ritje met zijn twaalven maar 1 uur duurde en dat we in Probolinggo naar een luxere auto zouden switchen. Vanuit Probolinggo was het nog 6 uur met de bus naar onze plaats van bestemming. Deze trip kenmerkte zich door meermaals falen van ons busje. Drie keer hebben we ons hart vastgehouden met de hoop dat de motor ‘’gewoon’’ opnieuw zou starten. Eenmaal middenin de jungle moesten we het busje daadwerkelijk uitstappen, omdat de motor nu toch echt even wat langer de tijd nodig had om af te koelen. Rustig afwachtend van wat er zou gebeuren, zagen we op een gegeven moment allemaal rook van de motor afkomen. ‘’Verdomme, dat wordt een nachtje in de jungle overleven’’ dachten we. Gelukkig bleek het water te zijn dat over de motor werd gegoten. Na een kwartier stil gestaan te hebben, begon de motor gelukkig weer te draaien en konden we verder rijden naar ons hostel. In ons hostel het avondeten overgeslagen (het zag er niet echt apetijtelijk uit) en direct naar bed gegaan. We zouden namelijk om half een op moeten staan en na een vermoeiende busreis hadden we onze slaap hard nodig. Wat later ook zou blijken... waar we beiden nog in dromenland waren, schrok Stefanie plots wakker van geschreeuw op de gang. ‘’Goedemorgen, Erwin?’’. Stefanie maakte Erwin wakker ‘’Erwin, ze roepen je’’. Erwin nog half slapend uit bed gestapt en de deur opengetrokken. Wat is er aan de hand? Charlotte en Milou stonden voor de deur, of we nog besloten om mee te gaan naar Kawah Ijen. Ja natuurlijk gaan we mee, hoezo? Het is al half twee jongens! Fuckkk, we hadden ons dus een dik uur verslapen. Vlug alles ingepakt, kleren aangetrokken en de deur achter ons dicht gegooid. Hieruit bleek later dat Erwin zijn oplader vergeten was mee te nemen. Uiteindelijk met enige vertraging richting Kawah Ijen vertrokken. Charlotte en Milou meermaals bedankt dat ze ons wakker hebben gemaakt, anders hadden we drie dagen langer in het hostel moeten blijven. Eenmaal aangekomen bij het startpunt van de tocht bleek dat het een helse trip zou worden. Een wandeltocht naar de top van de krater van om en nabij 5 uur bleek zwaarder dan verwacht. Vooral voor Stefanie, die besloot om samen met Milou het wat rustiger aan te doen om op eigen tempo de top te bereiken. De dames vonden het tempo van de Chinezen voor hun (lees: uiterst langzaam) wel best en besloten om hun te volgen. Stopte de Chinezen, dan stopte zij ook. Dit zorgde voor rare gezichten. Erwin en Charlotte gingen op hun tempo verder en liepen stevig door richting het blauwe vuur. Na vele ‘’bijna-uitglijders’’ de top bereikt waarna we de krater inliepen om het blauwe vuur te bereiken. Eenmaal aangekomen bij het blauwe vuur bleek het moeilijk om goede foto’s te maken en kwamen we tot de conclusie dat het allemaal niet zo spectaculair was. Waar we een grote blauwe vlammenzee hadden verwacht, was er een klein blauw vlammetje te bewonderen. Een kleine teleurstelling dus. Desalniettemin was het zeer mooi om het blauwe vuur van dichtbij te zien. Ook de Indo’s die het zwavel aan het kappen waren en de 40 a 50 kilo zware manden met zwavel mee naar boven droegen, zijn het vermelden waard. Zeer veel respect voor die mannen. Nadat we het blauwe vuur wel een beetje gezien hadden moesten we weer terug naar boven lopen om de zonsopgang te zien. Nadat Erwin en Charlotte boven aangekomen waren, bleken Stefanie en Milou in geen velden of wegen te bekennen. Omdat het nog steeds donker was besloten ze maar naar ze te schreeuwen in de hoop dat ze ons zouden horen. Dit bleek geen resultaat te hebben. Uiteindelijk besloten om met zijn tweeen de zonsopgang maar te bekijken en voor mooie foto’s te zorgen. Hier zijn we denk ik zeker in geslaagd! De zonsopgang zorgde ervoor dat het meer zichtbaar werd en er een prachtige rood-oranje gloed op vulkaan Ruang te zien was. Vulkaan Ruang is de actieve vulkaan die ervoor zorgde dat het vliegveld van Denpasar een aantal dagen gesloten was. We hebben ’s nachts ook lava uit de vulkaan zien spuwen, heel gaaf! Terwijl Erwin en Charlotte aan het genieten waren van de zonsopgang, hadden Stefanie en Milou de afdaling al lang en breed ingezet. Lang en breed ging Stefanie uiteindelijk ook op de grond. Na het meerdere keren uitlachen van de bijna-valpartijen van Milou, wist Milou Stefanie te vertellen dat karma haar nog wel terug zou pakken. And that’s what happened. Stefanie viel head-first naar beneden en gleed nog zo’n drie meter naar beneden alvorens tot stilstand te komen. Huilend van het lachen maar toch ook zeker van de pijn (drie schaafwonden door haar kleren heen) hebben ze de route naar beneden voortgezet. Inmiddels hadden Erwin en Charlotte de afdaling ook ingezet. Rond half acht waren Erwin en Charlotte de laatste twee toeristen die mee terug de bus in moesten. Zeer moe maar ook uiterst voldaan stapte we de bus weer in om koers te zetten richting Gilimanuk. Juist ja, waar we onze reis begonnen waren. Hier kwamen we erachter dat we onze reis niet zo slim hadden aangepakt en dat we beter eerst Kawah Ijen hadden kunnen bezichtigen en daarna pas vulkaan Bromo. Maar hee, ook voor ons is het de eerste keer backpacken he! Vanuit Gilimanuk hebben we dus de bus weer terug gepakt richting Probolinggo, om daar gedropt te worden op het treinstation. Dit ritje zou eigenlijk 7 uur duren, maar door onze prettig gestoorde buschauffeur waren we er al binnen 4 uur. Eenmaal aangekomen op het treinstation van Probolinggo waren we van plan om meteen door te reizen richting Yogyakarta. Vlug kaartjes halen om met de trein naar Surabaya te gaan om vanuit daar weer door te reizen naar Yogyakarta. Wat bleek nou, alle plekken naar Yogyakarta waren voor vrijdag en zaterdag uitverkocht vanwege de Ramadan. Verdorie, wat doen we nu. Uiteindelijk besloten dat we maar alvast richting Surabaya gaan, dan zijn we in ieder geval op weg en vragen we daar wel of er toevallig nog een plekje vrijgekomen is in de trein. De treinreis naar Surabaya was heel prettig. De oogjes even dicht kunnen doen om twee uur later op plaats van bestemming aan te komen. In Surabaya zijn we meteen naar de customer service gelopen om te vragen of er nog plaatsen beschikbaar waren. Dit was echter ook hier niet het geval. De eerstvolgende trein zou zondag om half vijf vertrekken, wat zou betekenen dat we nog twee nachten in Surabaya moesten blijven. Een stad waar bar weinig te beleven valt voor toeristen. Op dat moment kwamen er twee Engels sprekende backpackers naar ons toe met de vraag wat wij van plan waren. Uitgelegd dat we een ticket voor zondag gingen halen en verder een hotel in Surabaya zouden zoeken. Elkaar veel succes gewenst in hun verdere reis en verder gelopen naar de ticketbalie. Eenmaal wachtende in de rij voor een ticket zagen we dat het een groep van vijf backpackers was. Erwin kwam met het idee of we hun niet konden vragen om een busje naar Yogyakarta te pakken en de kosten te delen. Prima plan! Meteen de rij uitgestapt en de backpackers aangesproken. Bleek dat ze uit Nederland kwamen! Dennis, Michael, Samantha en Merel uit Nederland en Jonas uit Duitsland. Ook zij vonden dit een uitstekend plan. Op het treinstation meteen rondgevraagd of iemand ons wilde vervoeren naar Yogyakarta, maar helaas geen resultaat. Uiteindelijk hebben we besloten om naar de bus terminal van Yogyakarta te gaan om daar nog verder te zoeken. Zou het onverhoopt niet lukken om een chauffeur te vinden, dan zouden we de public bus naar Yogyakarta nemen die ongeveer zeven uur zou duren. Zo gezegd zo gedaan. Aangekomen bij de bus terminal hebben we eigenlijk niet meer gezocht naar een chauffeur en hebben we direct besloten om de public bus te pakken. Kaartjes gekocht en nog wat nasi goreng gegeten. Gedurende ons avondeten hebben we onze mede reizigers ook wat beter leren kennen en blijken het toch wel hele gezellige maar vooral grappige mensen te zijn. Om 19:00 vertrok onze bus naar Yogyakarta, die overvol bleek te zijn. Gelukkig hadden wij ons plekje al vlug kunnen bemachtigen, achteraan in de bus. De busreis duurde uiteindelijk acht uur en we kwamen, helemaal gesloopt, om 03:00 aan in Yogyakarta. We konden namelijk niet slapen doordat de man linksachter ons con-ti-nu zijn neus ophaalde. Als je er eenmaal op gaat letten wordt de irritatie alleen maar groter en groter. Dit resulteerde dus in weinig slaap. Samantha kreeg er zelfs nachtmerries van. Nachtmerries zo erg dat ze schreeuwend wakker werd en dat de hele bus omkeek naar wat er precies gaande was (haha sorry Samantha). Eenmaal uitgestapt in Yogyakarta en de backpack weer op de rug stond er al gauw genoeg weer een mannetje klaar die ons graag naar ons hostel wilde vervoeren. Bladok Losmen was de beslissing uiteindelijk op gevallen. Hoog aangeschreven in de Lonely Planet en wat uiteindelijk een meer dan uitstekende keus bleek te zijn. Die ochtend hebben voor het eerst kennisgemaakt met het spelletje wormen, waar je eerder vijanden dan vrienden meemaakt. We hebben onze tijd gevuld tot 6 uur, omdat we toen pas de kamer inmochten.

Na eindelijk een heerlijke, fatsoenlijke nachtrust te hebben gehad, besloten we om de volgende dag scooters te huren en naar het Parangtritis strand te gaan. Dit was een uurtje met de scooter en bleek erg mooi te zijn volgens de lokale mensen. Bij aankomst op het strand bleek dat wij niet de enigen waren die het idee hadden om naar het strand te gaan, dit kwam omdat iedereen vakantie had en de Ramadan nog gaande was. Wat volgde was een immense drukte op het strand, waarvan wij de grote attractie waren – wij waren namelijk opnieuwe de enige Westerse. Na een prive concertje op het strand hebben we snel weer besloten om terug te gaan naar het hostel, want het was toch wel Bintang tijd! In de Lonely Planet stond een leuk barretje en wat bleek, deze zat ook nog bij ons in de straat. We besloten om hier met z’n allen heen te gaan en daar Bintang te gaan drinken en lekker wat te eten. Dit liep al snel in de soep. De Bintang was lekker, maar het eetverhaal liep iets anders. Na een uur waren onze pizza’s en mixed sate’s nog steeds niet naar onze tafel gebracht. Het was helemaal niet zo druk, dus toen zijn we toch even gaan vragen of ons eten er bijna aankwam. Na anderhalf uur kwamen de eerste twee pizza’s, die nog net niet koud uit de oven kwamen. De blokken kaas op de pizza van Erwin waren niet eens gesmolten. Na 2 uur was de rest van het eten nog niet gearriveerd, waardoor Erwin en Stefanie toch even polshoogte gingen nemen aan de bar. ‘’I’m so sorry, it’s so busy. Food will come soon..’’ Twee uur geleden was het nog niet zo druk hoor, en de mensen die pas een kwartier binnen zijn hebben wel al eten. ‘’It’s because it’s holiday, only got one man in the kitchen!’’ Ja joh, niks mee te maken! Daarna volgde het eten redelijk snel, maar miste we nog steeds een pizza. Een ober kwam vragen: ‘’You have everything now, right?’’ Ehm, nee nog steeds niet... Je zag hem al in de stress schieten. Snel rennend naar de keuken, wist de vrouw ons te vertellen: ‘’pizza is sold out, I’m so sorry’’. Haha zit je dan, met heel erg veel honger om 11 uur ’s avonds. Uiteindelijk hebben we welgeteld 5% korting gekregen, om de pijn een beetje te verzachten. Scheelde dat er op het bonnetje maar de helft van het eten en het drinken was opgeschreven haha! Omdat we niet veel langer in deze bar wilde blijven, hebben we besloten om eerst een tour naar de Borobudur en de Prambanan tempel te boeken en daarna bij Oxen fee (natuurlijk) Bintang en een glaasje wijn te gaan drinken. Hier duurde het zo’n 45 minuten voordat we ons glaasje wijn hadden, valt toch mee vergeleken met die 2,5 uur! Om de tijd te doden is er het spelletje ‘wormen’ gespeeld tot diep in de nacht.

Op de zondag hadden we de tour geregeld om de twee tempels te gaan bezichtigen. Omdat we pas om 10:30 uur werden opgehaald, besloten we om eerst onze vliegtickets te gaan boeken naar Medan, in Sumatra. Omdat de vlucht minder dan 48 uur vantevoren werd geboekt, konden we niet met creditcard betalen. Je kon ervoor kiezen om via een ATM te betalen, en de man in het internetcafe zei dat we voor deze optie moesten kiezen. Erwin naar de ATM, om het ticket te betalen, maar dit lukte natuurlijk niet. Wist de beste man ons te vertellen dat je deze optie alleen kon kiezen als je een Indonesische pinpas had, bedankt! Gelukkig heeft deze uiterst vriendelijke man uiteindelijk wat belletjes voor ons gepleegd en onze vliegtickets weten te boeken. Net optijd voor het busje, zijn we vertrokken naar de Prambanan tempel. Het was een half uurtje rijden, maar het was erg druk op de weg door jawel, de ramadan. Er waren twee soorten entree’s aanwezig: de entree voor de locals en de entree voor de toeristen. Wij waren op de hoogte dat wanneer je student bent, korting zou krijgen op de entree. Helaas had niet iedereen zijn of haar studentenkaart bij, waardoor sommigen de volle mep moesten betalen. Dit geldde echter niet voor Erwin. Na het laten zien van zijn Balinese studentenkaart, werd hij al gauw doorverwezen naar de locals. Hierdoor kon Stefanie stiekem de studentenkaart van Erwin uit Nederland (zonder pasfoto) gebruiken bij de toeristen entree! Bij de entree voor de locals bleek het dat Erwin maar 30 duizend rupiah hoefde te betalen, terwijl de rest zonder studentenkaart 350 duizend rupiah heeft moeten betalen. Oftewel: tien keer zoveel... Hieruit blijkt maar weer dat toerisme een grote bron van inkomsten is voor Indonesië.

Eenmaal binnen bleek weer dat wij niet de enige waren die dit plan hadden gemaakt, want het was weer ongelofelijk druk. Ook nu weer leek het alsof wij de enige Westerse waren, wat resulteerde in tientallen fotoshoots tussen de tempels. Wie is hier nou de attractie? We hadden de Prambanan tempel redelijk snel gezien, omdat we de drukte toch wel een beetje wilde ontvluchten. Ondanks de drukte, was het toch een erg mooie tempel om te bezichtigen. Onderweg naar de parkeerplaats, bleek dat we al vrij snel ons busje hadden gevonden – maar zonder chauffeur. Zeker een half uur gezocht naar de beste man, maar zonder resultaat. Erwin met het idee gekomen om hem om te roepen via de speakers van het terrein. Zo gezegd, zo gedaan. Erwin terug naar binnen gelopen en bij de tourist information de gegevens van het busje en de chauffeur afgegeven. Binnen twee minuten waren we weer compleet, onze chauffeur was gewoon hongerig. Daarna zijn we naar de Borobudur tempel vertrokken, wat volgens Google Maps maar anderhalf uur rijden was. Dit werd toch zo’n 3 uur, wederom door de drukte. We waren al bang dat we de zonsondergang niet meer mee zouden kunnen maken. Gelukkig waren we nog optijd, maar de zonsondergang was niet echt spectaculair. Het was erg mistig, waardoor het niet zo goed te zien was. Ook bij de Borobudur tempel waren wij weer een grote attractie, we hebben onze mooiste lachjes weer genoeg laten zien. Helaas is het ons niet gelukt om de Borobudur mooi op de foto te zetten, omdat het onmogelijk was om de mensen te vermijden met het fototoestel. Hopelijk is Photoshop onze grootste vriend! Nadat we het ook bij de Borobodur wel gezien hadden, besloten we maar om weer terug te gaan naar onze taxi. Via een waar doolhof met allerlei toeristen kraampjes links en rechts besloten we om wat drinken te halen bij een van de kraampjes. We moesten 10 duizend rupiah betalen voor een blikje cola, omgerekend 65 cent. Prima dachten we en we bestelden de cola. Dennis besloot ook wat te drinken te halen maar wel twee kraampjes verderop. Hij vroeg wat de cola kosten en hij kreeg van de vrouw te horen dat de cola 20 duizend rupiah kosten. 20 duizend? Als Stefanie en Erwin maar 10 duizend rupiah betaalde, ga ik er zeker niet het dubbele voor betalen. Uiteindelijk stemde de verkoopster in met 10 duizend rupiah. ‘’Wat denkt ze wel niet, tyfushoer’’ zei Dennis. Op dat moment was het hek van de dam. Erwin ging erop in met ‘’20 duizend?? Op je muil gauw!’’ dit alles in de trant van het befaamde youtube filmpje. Meestal zijn we niet echt van dit soort filmpjes maar we hebben tranen met tuiten gelachen na onze wervelende show!

Na de terugreis naar het hostel, hebben Stefanie en Erwin besloten om lekker bij de de Mac te gaan eten, want ja dat is even lekker snel wat eten. Nee hoor... Je hebt altijd het gevoel dat je in de verkeerde rij staat, maar nu stonden we ècht in de verkeerde rij. Na een half uur hadden we nog steeds niet besteld en werd ons ‘vlug even eten’ dus een lange tijd wachten, met enkele visioenen terug naar zaterdag.. Een Indonesische man die voor ons in de rij stond wist ons te vertellen dat op Java alles zoveel slomer is dan op Bali en besloot om de manager eens even aan de jas te trekken. Het meisje achter de kassa werd inmiddels geholpen door een tweede werknemer. Na drie kwartier eindelijk ons eten en wat hebben we zitten genieten van onze Big Mac en euroknallers! Na de Mac heeft Erwin nog even wat Bintang gedronken met Michael en Dennis bij Oxen fee, waar Stefanie besloot om haar bedje op te zoeken.

De laatste dag in Yogyakarta hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar Sultan’s Palace gereden. Het was een mooi gebouw met veel geschiedenis over het paleis. Jammer was dat niet alles in het Engels was vertaald, waardoor we Indonesisch moesten ontrafelen. Zelfs voor Erwin was dit niet te doen. Eenmaal teruggekomen in het hostel ontvingen we een berichtje van Dennis, waarin ze aangaven dat ze een leuk restaurantje hadden gevonden – dus wij besloten om daar ook maar wat te gaan eten. Hier was niks van gelogen. Hier weer lekker een potje wormen gespeeld, waarbij de nodige verwensingen over de tafel werden geslingerd. Leuk, dat wormen! In het restaurant kwam de eigenaar ineens met een bordje aanzetten, of we dit misschien lustten. Bleek het een cobra te zijn wat op zijn bordje lag. Blijkbaar een delicatesse! Om half 4 was dan echt de tijd daar om onze backpacks te pakken en richting het vliegveld te vertrekken. We zouden namelijk om 18:10 naar Medan vliegen. Gezien de drukte op de weg, werd het ons aangeraden om optijd te vertrekken richting het vliegveld. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, bleek het weer super druk te zijn. Alle Indo’s zouden richting familie vertrekken, met grote cadeaus bij zich. We wisten niet goed de weg te vinden, omdat het niet echt logisch aangegeven stond. Toen we eenmaal in de rij stonden, bleek dat we in de verkeerde rij stonden – maar we waren wel al bijna aan de beurt. Stiekem voorgedrongen in de andere rij, maar daar werd gelukkig niks van gezegd. Zou je in Nederland niet moeten proberen! In de vertrekhal kwamen we er achter dat onze vlucht een uur vertraging had, daar ging onze overstap van 40 minuten in Bandung... Gelukkig waren we niet de enige die naar Medan moesten vliegen, dus het vliegtuig had gewacht in Bandung. Toen we op onze toegewezen plekken zaten, vroeg de steward of we een upgrade wilden naar de exit stoelen. Beenruimte!!! Natuurlijk konden we daar geen nee tegen zeggen. Vanaf dat moment zijn de luikjes dichtgegaan en kwamen we al snel in Medan aan.

Tot zo ver ons reisverslag van Java, waar we veel leuke en gezellige mensen hebben ontmoet, waar we mooie dingen hebben mogen bezichtigen en waar we met voldoening op terugkijken. Ondertussen doen onze handen pijn van het typen en beginnen de lettertjes te dansen op het scherm. Ook om jullie te beschermen van een ellenlang verhaal, besluiten wij om het hier even bij te laten.

Onze bevindingen van Sumatra zullen spoedig volgen!

Vakantiegroetjes vanuit Indonesië